กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสาวงามนามว่า ลีลา เธอมีรูปโฉมงดงามดั่งดอกไม้ผลิ ผิวขาวเนียนละเอียด ดวงตาสีฟ้าสดใส เส้นผมสีดำขลับยาวสลวย เธออาศัยอยู่ในกระท่อมหลังน้อยกลางป่าใหญ่ ล้อมรอบไปด้วยดอกไม้หลากสีสัน ลีลาใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ร้องเพลงและเต้นรำกับเหล่าสัตว์ป่า
วันหนึ่ง ขณะที่ลีลาเก็บดอกไม้ในป่า เธอได้พบกับชายหนุ่มรูปงามนามว่า อาร์ต อาร์ตเป็นเจ้าชายจากเมืองไกล เขาหนีออกมาจากวังเพื่อตามหาอิสรภาพ ทั้งสองตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบ ลีลาและอาร์ตใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุขท่ามกลางธรรมชาติ
แต่แล้ว โชคชะตาก็เล่นตลก ราชาผู้โหดร้ายแห่งเมืองไกล ทราบข่าวการหนีออกจากวังของอาร์ต ราชาส่งทหารออกตามจับตัวอาร์ต ทหารบุกเข้าโจมตีกระท่อมของลีลา อาร์ตพยายามปกป้องลีลา แต่เขาถูกทหารสังหาร ลีลาเสียใจกับการตายของอาร์ตอย่างสุดซึ้ง เธอโศกเศร้าจนร่างกายซูบโซ
ในที่สุด ลีลาก็สิ้นใจด้วยความทุกข์โศก วิญญาณของเธอออกจากร่างกาย กลายเป็นโครงกระดูกสีขาว โครงกระดูกของลีลา ยังคงอยู่ที่กระท่อมเก่า ดอกไม้รอบๆ กระท่อมเบ่งบานอย่างสวยงามราวกับต้องการไว้อาลัยให้กับสาวงามที่จากไป
เรื่องราวของลีลา อาร์ต และโครงกระดูก กลายเป็นตำนานเล่าขานสืบต่อมา เป็นสัญลักษณ์ของความรักที่แท้จริง แม้จะต้องเผชิญกับความตาย แต่ความรักของพวกเขายังคงอยู่ชั่วนิรันดร์
แง่คิด:
- ความรักสามารถเอาชนะทุกสิ่งได้ แม้กระทั่งความตาย
- ความงามที่แท้จริงมาจากภายใน
- ชีวิตเป็นสิ่งที่สั้น ควรใช้ชีวิตให้คุ้มค่า
ประเด็นเพิ่มเติม:
- เรื่องราวนี้สามารถตีความได้หลายแง่มุม ขึ้นอยู่กับผู้อ่าน
- ตัวละครในเรื่อง เช่น ลีลา อาร์ต และโครงกระดูก สามารถสื่อถึงสัญลักษณ์ต่างๆ ได้
- เรื่องราวนี้สามารถนำไปปรับใช้กับงานเขียนประเภทอื่นๆ เช่น บทกวี เพลง หรือภาพยนตร์
photo of a woman in 4d rendered , in the style of bugcore, exaggerated anatomy, lush detailing, caffenol developing, animated illustrations, bone, made of flowers
นานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ล้อมรอบด้วยทุ่งดอกไม้ที่สวยงาม มีหญิงสาวคนหนึ่งชื่อว่า อลิซาเบธ เธอเป็นที่รู้จักในฐานะสาวงามที่มีความงามเป็นที่เลื่องลือไปทั่วทั้งหมู่บ้าน ดวงตาของเธอเป็นประกายสดใส และผมยาวสีทองของเธอพลิ้วไหวตามสายลม อลิซาเบธชื่นชอบการเดินเล่นในทุ่งดอกไม้ และเธอมักจะเก็บดอกไม้ไปมอบให้กับคนในหมู่บ้านเสมอ
ทุกๆ วัน อลิซาเบธจะไปยังทุ่งดอกไม้เพื่อหาดอกไม้ที่สวยงามที่สุดมาเก็บไว้ วันหนึ่งขณะที่เธอกำลังเดินเล่นอยู่ในทุ่งดอกไม้ เธอพบกับประตูลึกลับที่ตั้งอยู่ท่ามกลางดอกไม้ ประตูนั้นถูกปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์และดอกไม้หลากสี อลิซาเบธรู้สึกอยากรู้ว่าหลังประตูนั้นมีอะไร เธอจึงตัดสินใจเปิดประตูและเดินเข้าไปข้างใน
เมื่ออลิซาเบธเดินผ่านประตู เธอพบว่าตัวเองอยู่ในสวนที่งดงามกว่าที่เธอเคยเห็นมาก่อน ดอกไม้ทุกชนิดต่างเบ่งบานไปทั่วสวน และมีกลิ่นหอมที่ทำให้เธอรู้สึกสดชื่น แต่ในขณะที่เธอกำลังชื่นชมความงามของสวน เธอสังเกตเห็นว่าในมุมหนึ่งของสวนมีบางอย่างที่แตกต่างออกไป
เมื่ออลิซาเบธเดินเข้าไปใกล้ เธอพบโครงกระดูกมนุษย์ที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ โครงกระดูกนั้นดูเหมือนจะกำลังยิ้ม และมีดอกไม้ปกคลุมทั่วร่างกาย อลิซาเบธรู้สึกกลัว แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกถึงความสงบที่แผ่ออกมาจากโครงกระดูกนั้น
ในตอนนั้นเอง เธอได้ยินเสียงกระซิบที่เบา ๆ “อย่ากลัวเลย เราไม่ได้เป็นอันตราย เราเคยเป็นเหมือนเธอ เคยเดินเล่นในทุ่งดอกไม้ และพบความงามที่แท้จริงในที่นี้” อลิซาเบธเริ่มเข้าใจว่าโครงกระดูกนี้เคยเป็นคนที่รักดอกไม้เช่นเดียวกับเธอ และที่นี่คือที่ที่พวกเขาพบความสงบสุขในที่สุด
อลิซาเบธตัดสินใจที่จะไม่บอกใครเกี่ยวกับสิ่งที่เธอพบ เธอยังคงเดินเล่นในทุ่งดอกไม้และเก็บดอกไม้ไปมอบให้กับคนในหมู่บ้านเสมอ แต่ทุกครั้งที่เธออยู่คนเดียว เธอจะกลับไปยังสวนลับนั้น เพื่อพบกับโครงกระดูกที่กลายเป็นเพื่อนที่ไม่เคยทำร้ายเธอ
เรื่องนี้สอนให้เราเข้าใจว่า ความงามและความสงบสุขสามารถพบได้ในที่ที่ไม่คาดคิด และบางครั้งความตายก็เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติที่สวยงามเช่นเดียวกับชีวิต
ต้นฉบับ https://civitai.com/images/14582271
